Het mooie meisje op de cover trekt meteen mijn aandacht. Echter bij het doorbladeren van de inlays kom ik er niet achter of er een relatie is tussen haar en Ian Foster, of dat zij slechts dient ter versiering van de hoes. Ik moet helaas mijn nieuwsgierigheid bedwingen. Kan het zijn dat zij dient ter illustratie van 1 van de songs? Ongetwijfeld. Vluchtig loop ik door de teksten, nog voor beluistering van de muziek, en word bij voorbaat al getroffen door het beeldende taalgebruik.

Al doende word ik stap voor stap de wereld van Ian Foster ingetrokken, en eerlijk gezegd wordt ik van meet af aan overtuigd door de breekbare eenvoud van de muziek, en geïntrigeerd door de onpretentieuze manier waarop Foster’s nummers zich ontvouwen. Zijn muziek is overrompelend op een prettige wijze. Verhalende luistermuziek zonder overdaad gefundeerd op breekbare pop, of wellicht meer serieus benoemd zou je kunnen spreken van folk georiënteerd. Room in the City kent 13 nummers, allen geschreven door Foster met uitzondering van de hidden track Decisions wat een co-write blijkt te zijn met collega Ron Hynes. Een album dat met weinig tromgeroffel is gelanceerd, maar beslist niet een product waarvoor hij zich dient te generen. Sterker nog, hij doet de rijke reputatie van Canada’s singer songwriters alle eer aan.

Een uitstekende CD die wat mij betreft veel aandacht verdient. Through the Wires (het met positieve kritieken bejubelde album wat hier aan vooraf ging) ken ik niet, maar er zijn nu voldoende redenen om eens een blik terug te werpen.

Smp